Inclusie, wat betekent dat voor mij?
Vandaag een Blog over inclusie en wat dat voor mij betekent. Het is een vervolg op mijn rode badeend blog echter gaat dieper in op hoe ik kijk naar inclusie.
Het moment is niet volledig willekeurig. Mijn Blog verschijnt kort na de jaarlijkse SocialRun*, een sponsorrun van ca 555km die aandacht vraagt voor inclusie van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Een doelgroep waarmee en waarvoor ik bijna 30jr heb gewerkt en waarvoor nog veel winst te behalen is als het gaat om inclusiviteit.
Inclusie begint voor mij echter eerder dan waar de definitie van inclusie zich over uit laat en waar veel van de initiatieven met betrekking tot inclusie zich op richten. Ik leg in deze Blog uit hoe ik dat bedoel.
* https://www.socialrun.nl/
"Inclusie"
Wanneer je Inclusie op google intikt krijg je verschillende resultaten met als gemeenschappelijke deler “insluiting van achtergestelde groepen op basis van gelijkwaardige rechten en plichten”.
Wanneer je verder leest gaat het veelal over het creëren van gelijke kansen voor een sociaal achtergestelde groep, waarbij de verantwoordelijkheid tot aanpassing niet ligt bij deze groep. De maatschappij past zich aan en ziet diversiteit als meerwaarde. Hindernisssen voor sociale participatie worden, letterlijk en figuurlijk, verwijderd zodat iedereen naar vermogen kan deelnemen aan het maatschappelijke leven.
Genderneutraal toilet
Dit is natuurlijk een prachtige definitie en er zijn voldoende initiatieven die deze defenitie tot leven brengen. Initiatieven die zich ieder richten op een specifieke groep sociaal achtergestelden. Wie kent niet een arbeidsproject voor jongeren met afstand tot de arbeidsmarkt, de horecaondernemingen voor mensen met een verstandelijke beperking of de inspanningen voor genderneutrale toiletten. Ook de eerder genoemde SocialRun is een voorbeeld van een initiatief dat zich inzet sponsorgelden te vergaren, waarmee projecten gericht op het insluiten van een specifieke groep sociaal achtergestelden kunnen worden gefinancierd.
Initiatieven die echter voor velen wellicht ver van hun bed blijven omdat zij niet direct te maken (denken te) krijgen met deze vormen van sociale achterstelling. Het zijn daarnaast initiatieven die “grote achterstellingen” adresseren en wellicht daardoor minder tot de verbeelding spreken dan inclusie in kleiner verband, in het hier en nu van de eigen omgeving.
Ik ben goed
Voor mij begint inclusie dan ook veel dichterbij.
Allereerst met insluiting van mezelf. Wie ik ben, welke “waarden” ik vertegenwoordig en hoe ik naar de wereld kijk. De overtuiging dat ik goed ben. Met mijn zon en schaduwkanten, met zekerheden en onzekerheden, met mogelijkheden en beperkingen. Goed met alles wat mij Mij maakt.
Als ik mezelf de ruimte kan geven te zijn wie ik ben, kan ik een ander de ruimte geven zichzelf te zijn en kunnen we beiden naar vermogen deel nemen aan de gezamenlijke maatschappelijke context. Dat is waar voor mij inclusie begint. Hier beginnen echter naar mijn idee ook de vraagstukken met betrekking tot inclusie
In onze westerse wereld hebben we te maken met verschillende vormen van normering op basis van sociale conventies en wet & regelgeving. Zie het als een bril met getint glas. De kleur van het glas wordt bepaald door het milieu waarin we worden geboren, welke kleur we hebben, wie onze ouders zijn, welke scholen we bezoeken en van welke clubjes we al dan niet deel uit maken. Insluiting kan zo maar in het gedrang komen wanneer de norm in de maatschappelijke context afwijkt van hetgeen jij voorstaat. En hoe moeilijk is het om het anders zijn van de ander oprecht zonder oordeel te accepteren en elkaars mogelijkheden te benutten, als je door een bril kijkt met getint glas? Hoe geef je ruimte aan de zogenaamde Rode Badeend?
Samen de spelregels bepalen
Ik ben geen voorstander van een volledig Laissez faire kijk op het samen gaan van mensen echter erken ook dat vergaande normering beperkend kan werken. Jong volwassenen die zijn opgegroeid in een context waarbij het klassieke huisje, boompje, beestje met dito taakverdeling tussen relatiepartners de norm is, zullen wellicht hun keuzes baseren op deze context. Zolang dat niet wringt met wie zij zijn als het gaat om geaardheid, kijk op rolverdeling man/vrouw of hun maatschappelijke ambities, is er weinig aan de hand. Echter wanneer er wel sprake is van andere inzichten kan deze jong volwassene zich knap knel voelen en wellicht zelfs uitgesloten.
Op basis waarvan neem je elkaar de maat of geef je elkaar de ruimte. Het samen zoeken naar een juiste balans tussen ruimte voor eigenheid en het maken van afspraken/spelregels met betrekking tot de gezamenlijke context is naar mijn idee onontbeerlijk. Dat deze afspraken/spelregels niet statisch zijn en afhankelijk kunnen zijn van de samenstelling van de gezamenlijke context naar mijn idee evenzo.
Maar wat is Inclusie dan voor mij.
Zoals ik al aangaf begint Inclusie voor mij bij het insluiten van mezelf. Dit om me in staat te stellen, als het ware als een kring in het water, anderen in te sluiten. Allereerst de mensen die me het meest na staan en zo breder en verder om me heen.
Betekent dit dan dat alle gedragsuitingen goed zijn en per definitie moeten leiden tot een aanpassing mijnerzijds om de ander in staat te stellen zichzelf te zijn? Nee, deze manier van naar de ander kijken houdt voor mij een grote mate van wederkerigheid in. Samen kijken waar we elkaar kunnen ontmoeten, hoe we elkaar kunnen versterken in de onderlinge overeenkomsten en verschillen. Erkennen dat je het met elkaar oneens kunt zijn zonder dat dat iets zegt over wie je bent. Arbeidssituaties werkbaar maken omdat je nou eenmaal samen voor dezelfde taak staat. Dat jij dat anders doet dan ik betekent wellicht dat we het gesprek met elkaar aan moeten om te zien hoe we elkaar kunnen blijven vinden in de uitvoer van die taak. En dat zit naar mijn idee niet in het veroordelen van elkaar.
Wanneer ik in essentie zo oordeelloos mogelijk naar de ander kijk kan ik ruimte bieden aan het anders zijn van de ander. Waar dat anders zijn dan ook in zit. Of het nou gaat om sexe, religie, kleur, leeftijd of omdat je nooit lacht.
Maar hoe doe je dat dan?
Inclusie op kleiner nivo
Hoewel ik graag een pasklaar antwoord hierop zou geven, kan ik dat niet.
Wat ik wel kan is bij mezelf blijven en ieder dag in de praktijk brengen dat ik op een inclusieve manier naar mezelf en de ander kijk, of op zijn minst wil kijken. Niets menselijks is ook mij vreemd en ook ik moet me soms bewust ontdoen van de gekleurde bril waarmee ik naar de wereld kijk. Ook mijn bril heeft soms glazen die getint zijn door opvoeding, ervaringen en domweg het zijn van een blanke vrouw van middelbare leeftijd uit Nederland.
Daarnaast kan ik initiatieven die bijdragen aan inclusie van grotere groepen waarbij sprake is van sociale achterstelling steunen.
En ik kan mijn inzichten delen. Jou en/of jouw bedrijf meenemen op een weg naar meer inclusie op kleiner nivo.
Hoe?
Doormiddel van teamcoaching, managementadvies of individuele coachtrajecten.
Door gebruik te maken van diverse tools die drijfveren en/of waarden van de diverse medewerkers boven water krijgen kan ik de dialoog tussen medewerkers begeleiden. Een dialoog die duidelijk kan maken dat verschillend gedrag voort kan komen uit een zelfde drijfveer of waarde.
Wanneer jij je in deze Blog herkent nodig ik je graag uit vrijblijvend contact met mij op te nemen.
Als Coach richt ik mij op teams e/o (individuele) medewerkers met samenwerkingsvraagstukken. In het dagelijks leven kom ik hiervan voorbeelden genoeg tegen en ook zelf heb ik hiermee, al dan niet zelf als leidend voorwerp, te maken gehad.
Met veel passie help ik mensen en teams groeien. Ik werk op een no-nonsense manier, met compassie, integriteit en respect.
No comment yet, add your voice below!