Ik Nicole, mijn pad.

Vandaag wil ik deze blog gebruiken om mijzelf, Nicole, aan je voor te stellen. Ik wil je vertellen wat mijn pad is. Hoewel ik een boek zou kunnen vullen zal ik proberen het kort en een beetje luchtig te houden. Heb je vragen schroom niet een reactie achter te laten of me een bericht te sturen.

Ik werk nu met veel plezier als coach voor individuen en teams en ben overtuigd van wat ik te bieden heb. Aan de mensen met wie ik om ga merk ik dat ik er mag zijn. Maar…hoe ben ik hier gekomen?

Loop met mij mee, daar gaan we.

Ik ben Nicole de Ruijsscher, geboren op 4 augustus 1971 en opgegroeid in Zeeland, als oudste kind in een, toen nog stereotype gezin, van vader, moeder, 2 broertjes en een Duitse herder. En Ja die Duitse herder is belangrijk. Of het mijn trekken als leeuw (*1), oudste kind (*2) of mijn lange blonde haren waren, ik weet het nog steeds niet, maar ik werd gepest. Onze Duitse herder was mijn maatje, mijn veilige haven. We moesten hem in laten slapen toen ik examen moest doen voor de Mavo. Wat was ik verdrietig.

Zolang ik me kan herinneren gingen we op vakantie naar de stacaravan in Zuid-Limburg. Ik voel nog de kriebels in mijn buik als we net voorbij Margraten de heuvel op en naar beneden de bocht door, richting de camping reden. Toen ik 10 werd kreeg ik, evenals mijn broertjes toen zij 10 werden, een tent die ikzelf op een plek achter de caravan mocht opzetten. Net voor de eerste coronamaatregelen ben ik er nog eens terug geweest. De camping is er nog, echter niet elke verandering is vooruitgang.

*1 Persoonlijkheden van de leeuw

*2 Het oudste -dochter-effect; de typische mooie eigenschappen en irritante-trekjes

Mijn pad gaat verder. Nicole, op naar Brabant

Voor mijn studie aan de HBO-V ben ik naar Brabant verhuisd. Niet omdat er in Zeeland geen HBO-V was, maar ik wilde weg. Weg van alles wat me destijds ongelukkig maakte en me in de weg stond me te ontplooien. Ik was net 19, kwam uit een provincie waar “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” de lijf spreuk was en verandering niet hoog op de agenda stond. De spierwitte blockhead waarin ik mijn lange lokken af had laten knippen en mijn zwarte kleren vielen niet alleen bij mijn vader niet in de smaak zullen we maar zeggen.

De eerste paar maanden na mijn verhuizing woonde ik bij mijn oma. Ik ervoer opnieuw een veilige haven en voelde dat ik me kon ontplooien. Toen op kamers! Met z’n tweeën op een verdieping midden in het centrum van de stad. Met een beurssysteem waar nu elke student van droomt en een bijbaan via het uitzendbureau stond ik op eigen benen. Stappen deed ik op Do en Za, tenzij ik moest leren of een deadline had om stukken in te leveren. Mijn huisgenoot sleepte me dan soms toch mee de stad in met de overtuiging, je neemt toch niks meer op als je maar door blijft gaan. Naar mijn ouders in Zeeland ging ik vaker niet dan wel. Dit in tegenstelling tot veel van mijn collega studenten. Het was een mooie tijd.

"Ik was net 19, kwam uit een provincie waar “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” de lijf spreuk was en verandering niet hoog op de agenda stond."

Na mijn studie richtte ik me op mijn carrière binnen de zorg en stichtte een gezin. Ik trouwde en kreeg na een aantal jaar 2 kinderen. Waar ik eerder naarstig op zoek was geweest naar mezelf, liefde, geluk en (zelf)ontplooiing kwam ik tot “rust”. Echter na een aantal jaar begon het te wringen, ik hield (te) veel ballen in de lucht, wilde verder/meer/door en kreeg binnen mijn huwelijk voor mijn gevoel niet de steun die ik nodig had. Ik werd ongelukkig en onrustig tot ik de keuze maakte zo niet verder te willen. We gingen uit elkaar en ik bleef alleen met onze 2 kinderen, in de basisschoolleeftijd, in het huis wonen waar we al woonden. In de hoop hun daarmee hun veilige plek niet te ontnemen. Ik kreeg een vriend, veranderde van baan en ging opnieuw studeren. Ditmaal een post HBO coach opleiding.

Schouders eronder zetten en er het beste van maken

Toen ik boventallig werd verklaard in de functie die ik had, keerde ik terug in het zorgproces. Het sloot niet aan bij wat ik wilde, echter ik voelde mij verantwoordelijk voor onze 2 kinderen. Mijn vaste baan en salaris opgeven voor een onzekere toekomst van tijdelijk werk in een rol die ik wel ambieerde wilde ik niet. De afdeling waar ik ging werken vond ik leuk. Ik had het naar mijn zin en hoewel ik voor mijn gevoel mijn potentie niet waar kon maken, voelde het lange tijd goed. Zo nu en dan wrong het wel en onderzocht ik andere mogelijkheden, maar ik bleef mijn schouders eronder zetten en maakte er vol passie het beste van. Toen er een managementwissel plaats vond en er via mijn nieuwe leidinggevende kritiek kwam op hoe ik me tot collegae verhield, ging ik tot 2x toe een traject met een coach aan om aan mezelf te werken.

Inmiddels zijn we weer een aantal jaren verder. De laatste jaren van mijn dienstverband heb ik op mijn tenen gelopen en achteraf had ik de stap weg te gaan en voor mezelf te beginnen eerder moeten nemen. Dit heb ik echter niet gedaan en ook daarvan heb ik veel geleerd.

En wat een mooi pad ik tot nu heb doorlopen...

En nu….. zijn onze kinderen inmiddels nog thuis wonende jong volwassenen en ben ik zelfstandig ondernemer. Ik heb een eigen coachpraktijk waarmee ik teams en individuele medewerkers ondersteun elkaars verschillen te omarmen. Daarnaast werk ik als ZZP-er in de (thuis) zorg bij oa cliënten met een Persoons Gebonden Budget. Hoewel het erg spannend is omdat ik een deel van mijn “zekerheden” heb op (moeten) geven voelt het heel goed. Ik ben overtuigd van wat ik te bieden heb en merk aan de mensen met wie ik in contact kom dat ik er mag zijn.

Zoals ik met mijn coach tot de conclusie gekomen ben: “Ik Ben Goed”.

Met veel passie help ik mensen en teams groeien. Met hun pad! Mijn eigen ervaringen en het pad dat ik zelf heb gevolgd zijn hierbij een waardevolle aanvulling. Ik werk op een no-nonsense manier, met compassie, integriteit en respect.

Ik Nicole, mijn pad.